21-24 juli

Maandag 21 juli vertrok ik met het vliegtuig naar Accra, de hoofdstad van Ghana.
Ik had gelukkig een vlucht met de KLM, wat betekent dat ik zeven uur lang gepamperd werd: Onbeperkt films kijken, muziek luisteren, een Engels boekje lezen om alvast de taalswitch te vergemakkelijken en heerlijk (ja echt) vliegtuigvoedsel. Na het vliegtuig uitgestapt te zijn, begon
voor mij meteen het Ghana-avontuur: ik mocht namelijk twee uur lang wachten op mijn koffers. Een goede eerste training, want Ghana is een land waarin je heeeeeel veel geduld nodig hebt! Ik werd opgehaald door twee Ghanese geneeskundestudenten, Michael en Sydney (alle voornamen zijn ontzettend Engels hier). Toen ik mijn backpack had gedropt in het hostel (waar overigens geen water is, dus douchen doe je met een emmertje) en mijn kamergenootje, die ironisch genoeg Patience heet, had ontmoet, was het tijd om met alle internationale geneeskundestudenten naar een Shisha lounge te gaan! De groep bestaat uit ongeveer twintig man, en ze komen werkelijk overal vandaan. Van Noorwegen tot Mexico... oftewel, iedereen heeft een ZWAAR accent. Maar wat een ontzettend leuke groep! Iedereen is knettergek en meteen de eerste avond werd ik omarmd met de boodschap: "Welcome to the family". De tequila's en wodka shots vlogen om de oren, en na een tijdje gingen we allemaal de dansvloer op. Ook hier merkte je dat ik de blankste ben van allemaal: Damn! Iedereen kan goed dansen! Mijn stijve Hollandse kontje kan hier echt niet tegenop.
De volgende dag hoefde ik nog niet met de stage te beginnen, dus ik kon chill uitslapen. Daarna ben ik met Pablo, een van de Exchange Officers, naar het strand gegaan. Labadi Beach. Een beetje somber uitziend strand, maar de zee had hele chille temperatuur en woeste golven. Mijn maatje Pablo wilde niet in de zee, want blijkbaar hebben Ghanezen nooit zwemles gehad. Ik ga het ze binnenkort leren in het zwembad! Ook ben ik gaan paardrijden, kostte na wat afdingen slechts 5 cedi's (iets meer dan een euro). Ik herinnerde me pas toen het paard aan het galopperen was dat ik eigenlijk totaal niet kan paardrijden. Ook heb ik de toeristische beginnersfout gemaakt. Ik heb iets gekocht van (een van de honderden) verkopers op het strand. Een armoedig schilderij voor 50 cedi's. Why, Iris, why? Maargoed, gaat niet opnieuw gebeuren.
Die avond zijn we met de hele groep van internationals en exchange officers gaan eten in een restaurant. Dit houdt in: een uur wachten totdat iedereen besteld heeft en vervolgens twee uur wachten op het eten. Maar de tilapia was heerlijk! En ik mocht met mijn handen eten... dream come true! Ze hadden afwasbakjes bij de tafels gezet met afwasmiddel waar je na het eten je handen in kon wassen.
Ik merk echt dat ik nog nieuw ben in Afrika, want ik vind het nog steeds hilarisch om Afrikaanse vrouwen hun vracht te zien dragen op hun hoofd en ik struikel nog af en toe over de grote gaten in het asfalt. Maar het went.
De volgende ochtend begon de eerste stagedag: afdeling obstretics! Hier zaten driehonderden vrouwen in de wachtkamer, terwijl de dokters totaal geen haast maakten om ze te helpen. Ik zou negen uur moeten beginnen, maar dit werd uiteindelijk elf uur, omdat de dokters eerst nog met elkaar aan het kletsen waren en het afdelingshoofd anderhalf uur te laat kwam. Vrij normaal. Er was ook een andere exchange student op de afdeling, een Nederlands meisje! Voelde alweer raar om Nederlands met iemand te praten. Het was een toffe chick, zesdejaars, studeerde in Utrecht en liep hier al zes weken stage. Na een uur een patientendemonstratie te hebben gevolgd, waar ik overigens maar de helft van heb verstaan vanwege het accent van de docent en het lawaai in het slecht geisoleerde ziekenhuis, besloot het Nederlandse meisje om me een rondleiding te geven. De docent heeft nauwelijks gemerkt dat we weg gingen, ze letten echt totaal niet op de exchange studenten hier. Ik ben geplaatst in een team, maar het komt er eigenlijk op neer dat ik elke dag random naar het ziekenhuis toe kan, naar een afdeling waar ik zin in heb, op een tijdstip waar ik zin in heb.
Om half 1 ging ik lunch en een simkaart halen in de stad. De winkelstraten zijn een belevenis op zich. Daarna ben ik gaan joggen met twee internationals. De lucht is onwijs vochtig en warm, dus hardlopen is ineens tien keer moeilijker. Dus na twintig minuten zijn we afgedropen, ben ik gaan douchen met een emmertje en in de medische studentenbar gaan eten met wat internationals. Daarna zijn we naar een salsa cafe gegaan... wat een fantastische tent! Af en toe was er een iemand die de danspasjes verzon en deed de hele groep enthousiast mee! Ineens zestig mensen die hetzelfde geimproviseerde dansje doen. Toen de exchange officers eenmaal genoeg drank naar binnen hadden gewerkt, kwam hun innerlijke beest naar boven en gingen ze freestylen. Ghanezen zijn belachelijk goeie dansers, eigenlijk belachelijk goed in alles, dus dat was cool.
De volgende dag werd ik wakker met een kater en ging ik naar de plek waar je op dat moment niet wil zijn: de bevallingen afdeling! Ik heb twee bevallingen gezien, een met keizersnede in de O.K. en een normale. Picture this: totaal geen privacy voor de patienten daar, dus je kijkt in vijf kutten tegelijk, aan de ene kant een vrouw die keihard aan het gillen was ("God help me! Jesus please"), dat ging door merg en been. Aan de andere kant een kamer waar alle spiksplinternieuwe baby's worden gedropt, voordat de moeder ze uberhaupt hebben gezien, laat staan vastgehouden, en een paar uur lang kijkt er niets of niemand naar ze om en worden ze ook niet gewassen. Om half 1 weer naar huis gegaan, bijgeslapen en nu zit ik hier. In een internetcafe. Terwijl ik dit typ, zit er een Ghanees die ik niet ken naast me me aan te staren en af en toe random vragen te stellen. ("how old are you, where are you staying, what are you doing tonight")
Dit weekend gaan we hiken in de bergen bij Volta Region en zwemmen in de watervallen. Superveel zin in. Volgende week dus meer!